volume 2
juni 1999

De illegale doorstart van Radio Mi Amigo

Over de lotgevallen van Mi Amigo in augustus en september 1974

door Hans Knot

In augustus is het op de kop af een kwart eeuw geleden dat de Nederlandse regering een wet aannam, waardoor het officieel onmogelijk zou worden radio te verzorgen vanaf een zendschip dat verankerd lag in internationale wateren. Als gevolg van deze anti-zeezenderwet, die medio september 1974 van kracht werd, staakten Radio Noordzee/RNI, Radio Veronica en Radio Atlantis voorgoed hun uitzendingen vanaf zee. Zowel Radio Veronica als Radio Noordzee keerden later terug als commerciële radiostations, maar dan op het land. Er waren twee stations die de wet trotseerden: Radio Caroline en Radio Mi Amigo. Beide waren actief vanaf de MV Mi Amigo, een zendschip dat in augustus 1974 naar de Britse kust werd versleept om daar de uitzendingen voort te zetten. Radio Mi Amigo, een Vlaamse organisatie, was in de daarop volgende vier jaar aardig succesvol. Als voorproefje van zijn persoonlijke dagboek over de geschiedenis van Radio Mi Amigo brengen we uit deze publicatie de hoofdstukken die de maanden augustus en september van 1974 beschrijven.

Foto links: Ad Petersen

Afgekeken. De maand augustus begon voor Radio Mi Amigo met een dag zonder radioprogramma's. Door een technische storing aan boord van het zendschip was het onmogelijk de programmabanden uit te zenden. Een slechte start van de meest trieste maand uit de geschiedenis van de Nederlandstalige commerciële radiostations die vanuit internationale wateren uitzonden. Het was immers de maand waarin aan "alles" een einde zou moeten komen. Maar voor Radio Mi Amigo zou het einde niet daar zijn, aangezien de leiding van het station besloot de wet, die medio september 1974 van kracht zou worden, te overtreden en dus door te gaan met het maken van de zo geliefde programma's. Zowel Radio Veronica als Radio Noordzee hadden in het daaraan voorafgaande jaar een reis voor de luisteraars georganiseerd naar respectievelijk Nashville en Japan. De leiding van Radio Mi Amigo dacht deze methode ook te moeten volgen en nam contact op met een reisbureau in Rotterdam, Continental Travelling, hetgeen resulteerde in een vrij goedkope reis naar Hawaï. Nooit zijn er cijfers bekend gemaakt over het aantal luisteraars dat daadwerkelijk van deze aanbieding gebruik heeft gemaakt. De reis vond in de maand oktober plaats. Begin augustus 1974 bleek dat Patrick du Bateau tevens op de zaterdagavond de presentatie van de Franstalige top-vijftien voor zijn rekening nam.

Vergadering over toekomst. Op 17 augustus was er een vergadering, onder leiding van Sylvain Tack, in de studio in Breda. Met zijn werknemers overlegde de directeur over het al dan niet doorgaan met de uitzendingen na de indiensttreding van de anti-zeezenderwet medio september 1974. Het merendeel van het programma-team was akkoord met een doorstart waarna alternatieve plekken werden bekeken voor de eventuele vestiging van de studio's. In België werden tijdelijk studio's ingericht in Opbrakel terwijl een postadres zou worden gevonden in Mas Nou te Playa de Aro. Tack had daar een buitenhuis op een berg, alwaar later de studio's zouden worden gevestigd. Tijdens de vergadering werd wel bekend dat Ad Petersen het station zou gaan verlaten. Hij had immers ook een baan bij de NOS en kon het derhalve niet maken door te gaan bij Radio Mi Amigo nadat de wet van kracht was geworden. Wel werd besloten, mocht men er toch nog massaal op het besluit terugkomen, dat er een afscheidsspot zou worden ingesproken, hetgeen door Nobert werd gedaan. Gelukkig is de spot nooit op de 259 meter uitgestraald.

Foto boven: Frans van der Drift

Verwarrend bericht. Inmiddels stonden er volop berichten in de diverse kranten en weekbladen over het al dan niet doorgaan van bepaalde stations na de inwerkingstelling van de anti-zeezenderwet. Zo was het weekblad De Post dat een artikel publiceerde, waaruit enige zinnen:

"Voorts is er nog Radio Mi Amigo, eigendom van Tack. Ook hij, zo willen geruchten, is allerminst van plan te stoppen. Zijn zendschip zal hij verlaten maar hij heeft inmiddels ergens in Zuid-Europa een gebouw gekocht, waar hij een zendinstallatie heeft neergezet en waarvan hij uit ook zal blijven opereren. Om aan de bepalingen van het Verdrag van Straatsburg te ontkomen, wil Tack een geheel nieuwe en toch legale manier van reclamemaken invoeren. Hij is tenslotte zelf fabrikant van wafels en uitgever van popbladen en die moeten op de één of andere manier goedkoop aan de man worden gebracht. Hij is dan ook, zo fluistert men, in het vervolg van plan een soort van sluikreclame door de ether te zenden in de vorm van geplaatste opmerkingen als: "In het uitstekende popblad Joepie lazen we voor U dat de Suzywafels zo lekker zijn." En aangezien het ieder station vrij staat om te citeren uit kranten en tijdschriften kan niemand Tack op deze manier iets maken. Intussen schijnt hij ook contact te hebben gehad met Meister en Bollier. Hij heeft namelijk voor de prijs van 1 miljoen gulden een zendschip op de kop kunnen tikken en hij heeft zijn Zwitserse collega's voorgesteld om dat schip samen met hem te gaan exploiteren. Aan de andere kant wil men in België een proces forceren, waaruit blijkt dat de aangenomen wet niet waterdicht is. In dat geval zal de Belgische regering een aanvullende wet moeten aannemen, en zoiets duurt minstens twee jaar."

Niet de enige. De redactie van De Post was niet de enige met een verwarrend bericht. Zo vond ik ook nog een bericht terug dat een kwart eeuw geleden werd gepubliceerd in de diverse kranten van de Gemeenschappelijke Persdienst:

"Radio Caroline blijft als enige zeezender na 1 september met zijn uitzendingen doorgaan. Het schip blijft voor de Nederlandse kust liggen. Dat is besloten in de afrondende besprekingen met eigenaar O'Rahilly en de programmastaf van Radio Caroline. Om aan de beperkingen van het Verdrag van Straatsburg te kunnen ontsnappen is een tweede zendschip aangekocht. Dit zal gaan fungeren als studio, omdat het na 1 september onmogelijk wordt aan land de nodige programma's te vervaardigen. Radio Caroline staat er overigens veel beter voor dan alle andere stations. Men is niet afhankelijk van reclame, maar men draait voornamelijk op het pluggen van platen. Tevens draait men zonder winstbejag en derhalve heeft men een veel sterkere overlevingskans dan de andere stations."

Wel, lees het bovenstaande nog maar eens twee keer door en ontleedt het. De journalist die het heeft geschreven had er dus totaal geen kaas van gegeten. Over Mi Amigo repte hij totaal niet en bovendien zaten er dermate veel tegenstrijdigheden in de tekst dat het zeer verwonderlijk is dat dit artikel ooit is goedgekeurd voor publicatie.

Uit de Joepi Top 50 van zondag 20 oktober 1974
(klik voor de hele lijst op de afbeelding)

Instructies. Op 25 augustus was de laatste Joepie Top 50 in de presentatie van Ad Petersen te horen op het station. Ad was een van de mensen die een doorstart niet zag zitten, mede vanwege zijn verplichtingen ten opzichte van zijn tweede werkgever (NOS). Hij zou jaren lang bij de TROS zijn te horen, terwijl hij nu en met heel veel succes een onafhankelijk media- en trainingsbureau voor radiomakers in Hilversum runt. Vanaf de maand september 1974 nam Peter van Dam de presentatie van de Joepie Top 50 over. Op 26 augustus werd voor het eerst door zowel de directie van Radio Caroline als die van Radio Mi Amigo, bekend gemaakt dat beide stations gezamenlijk vanaf hetzelfde zendschip hun activiteiten zouden voortzetten nadat de anti-zeezenderwet medio september 1974 van kracht werd. Dezelfde dag was het leuk te horen dat de keuze voor de Mi Amigo's Lieveling de daarop volgende week was gevallen op Veronica Sorry door Peter Koelewijn, een plaat die trouwens opmerkelijk genoeg ook was gebombardeerd tot Hilversum III Troetelschijf. Een dag later brachten beide directeuren, O'Rahilly en Tack, een bezoek aan het zendschip, dat op dat moment nog voor de kust van Scheveningen lag verankerd. Beiden inspecteerden het schip om te zien of er nog reserve-onderdelen dan wel apparatuur naar het schip moest worden gebracht. Ook kregen de aan boord zijnde medewerkers instructies voor de overtocht van het zendschip naar de Britse kust. Het was de allereerste en tevens allerlaatste keer dat Sylvain Tack ooit aan boord van de MV Mi Amigo is geweest.

Leunis Troost. Op 29 augustus, om tien voor vier in de middag, werd het zendschip gekoppeld aan een bevoorradingsschip dat normaal als supplier voor booreilanden werd ingezet en was gecharterd door Leunis Troost. Dit schip zou de Mi Amigo deels naar een nieuwe ankerpositie in de monding van de Thames slepen. Op die manier dacht men uit de handen van de Nederlandse overheid te kunnen blijven en bovendien zou het in de toekomst gemakkelijker zijn veelvuldig uit kleine haventjes met behulp van kleinere scheepjes te bevoorraden. Men dacht namelijk geen last te zullen ondervinden van de Britse autoriteiten, hetgeen later zeer zeker wel het geval zou zijn. Met de begeleidende boot werd de Mi Amigo enkele mijlen richting Engeland versleept, waarna het merendeel van de tocht op eigen motor werd gevaren. Wel bleef de supplier steeds in de directe omgeving van het zendschip, zodat bij problemen kon worden ingegrepen. In de nachtuitzending deed Radio Caroline, middels Tony Allan, een verslag van de tocht. Om dertien minuten voor vier uur, in de middag van 30 augustus 1974, ging de MV Mi Amigo voor anker op haar nieuwe positie. Precies verankerd tussen twee zandplaten in de Kentisch Knock, gelegen in de monding van de Thames. Wel werd het anker eerst verkeerd gedropt, namelijk in territoriale wateren, waardoor opnieuw een andere positie diende te worden gekozen. Verwarring alom was er in Breda op donderdag 29 augustus, toen Haike Dubois, de vrouw van technicus Maurice Bokkebroek, aan persmensen wist te verkondigen dat het station alsnog uit de ether zou verdwijnen.

Foto links: Mike Mourkens

Kink in de kabel. Op vrijdag, 30 augustus, leek het er inderdaad nog even op dat er een kink in de kabel zou komen. De MV Mi Amigo lag dan wel netjes op haar nieuwe ankerpositie in de monding van de Thames maar de bemanning en de Caroline-deejays waren bij lange na niet tevreden. Tijdens de overtocht was er uitgebreid gepraat over enkele van de mededelingen die Tack en O'Rahilly tijdens hun bezoek aan het zendschip hadden gedaan. Eén ervan betrof de toekomstige betaling. In de daaraan voorafgaande acht maanden was Tack verantwoordelijk geweest voor de salarissen van de deejays aan boord. Na de inwerkingstelling van de wet zou deze betaling door O'Rahilly worden overgenomen. Op zich niet zo'n probleem, maar enkele van de deejays wisten uit ervaring dat O'Rahilly vaker wel dan niet problemen had met het nakomen van afspraken. En of men dan ook inderdaad iedere maand op geld kon verwachten was een tweede. Daarbij kwam nog de mededeling dat de salarissen met liefst vijftig procent zouden worden teruggedraaid. Natuurlijk waren de Caroline-deejays aan boord zeer belangrijk voor de Mi Amigo-organisatie daar ze verantwoordelijk waren voor de start van de programmabanden van Radio Mi Amigo. Om 7 uur in de avond vertelde Tony Allan de luisteraars nog dat er die avond geen programma's zouden zijn vanwege een staking wegens verschil van mening over uit te betalen salarissen. Maar, om 9 uur, diezelfde avond gebeurde datgene dat niemand had verwacht: Radio Caroline kwam alsnog in de ether. Waarschijnlijk hebben de deejays ingezien dat een staking niet de juiste oplossing zou zijn. Immers als ze de volgende dag de programma's van Radio Mi Amigo niet zouden starten, dan zou de belangrijkste bron van inkomsten voor de Radio Caroline-organisatie ook tijdelijk worden stopgezet.

De laatste dag voor de nieuwe wet. Op zaterdag 31 augustus 1974, een dag die geen van de aanhangers van de zeezenders ooit zal vergeten, was Radio Mi Amigo in de ether met de gehele dag de normale programmering. Het was net of dat de andere stations, Radio Veronica, Radio Noordzee en Radio Atlantis, ook normaal zouden uitzenden, maar helaas was dit niet wat geschiedde. De drie stations waren bezig met hun laatste uitzenddag en alleen Radio Mi Amigo en Radio Caroline zouden doorvechten tot het behoud van de vrije commerciële radio. Pas tussen zes en zeven uur in de avond was het Peter van Dam die, kort, aandacht besteedde aan het verdwijnen van de andere zeezenders. De laatste dag van augustus 1974 was er trouwens nog bedrijvigheid genoeg in de studio aan de Wilhelminastraat in Breda, waar het merendeel van de programma's van Radio Mi Amigo in de daaraan voorafgaande maanden werd opgenomen. Op 1 september was er echter niemand meer van Radio Mi Amigo aanwezig. Vertrokken naar een onbekend adres. Later zou blijken dat dit in het Vlaamse Opbrakel zou zijn, waar ook de apparatuur naar afgevoerd was. Slechts een telefoniste was nog in het pand in Breda aanwezig. Ze wist echter niets over Radio Mi Amigo, want ze zei:

"Mi Amigo? Nooit van gehoord. nee, U spreekt met de ... eh ... het hulpverleningskantoor van de NVSH."

Maar Henk Langerak van het Algemeen Dagblad, bleef destijds het nummer draaien en kwam een aantal dagen later met het verhaal:

"In de voormalige studio's van Mi Amigo wordt volop hulp verleend, maar niet aan in seksuele nood verkerende mensen. Wél aan platenmaatschappijen en bedrijven die de weg naar de popzender zoeken. Een sappig Vlaamse tongval meldt twee dagen later telefonisch dat in het pand aan de Wilhelminastraat een kantoor gevestigd is van de Belgische uitgever Ergado."

De betreffende uitgeverij was destijds onder meer verantwoordelijk voor de publicatie van Popshop, Joepie en Hitorama. Ook de directeur van Radio Mi Amigo, Sylvain Tack, wenste de pers niet direct te woord te staan. In Buizingen, waar zijn Suzy-wafelfabriek inmiddels gigantisch was uitgebreid na de verkoopsuccessen als gevolg van de enorme stroom aan reclamespots op Radio Mi Amigo, mochten de telefonistes nieuwsgierigen niet naar Tack doorverbinden. Tack, die naast zijn radio- en wafelactiviteiten, ook directeur/eigenaar was van de platenmaatschappij Gnome en de muziekuitgeverij Start, had inmiddels meer dan 350 mensen in vaste dienst.

Foto links: Bert Bennett

Een nacht met toepasselijke muziek. Nadat de deejays van Radio Caroline "A night of peace" hadden gevierd en vele toepasselijke songs de revue hadden laten passeren, werden om zes uur in de ochtend van 1 september 1974 de uitzendingen van Radio Mi Amigo heropgestart. Die dag bleek dat een groot aantal programmatapes niet aanwezig was en derhalve oude programmabanden werden gedraaid. Voor de eerste keer werd die dag de Joepie Top 50, in presentatie van Peter van Dam, gedraaid. Een deel van de middagprogrammering werd live vanaf de MV Mi Amigo gepresenteerd door Tony Allan en Peter van Dijken, waarbij Tony naast zijn landstaal ook uitstekend in het Nederlands en Frans de platen af- en aankondigde. De bemanning van de Mi Amigo kwam, de eerste dag na de invoering van de anti-zeezenderwet al meteen positief in het nieuws door het redden van de bemanning van een zeilschip, de Moonraker, die dicht bij het zendschip slagzij maakte. In de programma's werd, om zeven minuten over half zes in de middag door Tony de kustwacht opgeroepen:

"Een motorboot, genaamd Moonraker, met als thuishaven Londen, is in moeilijkheden geraakt en ligt momenteel langszij ons zendschip. Men poogt een touw vast te maken aan ons schip. We hebben ze reeds voorzien van voedsel en ik vraag de luisteraars contact te maken met de kustwacht."

Om drie minuten na acht uur in de avond riep Tony andermaal om assistentie:

"Onze kapitein zou het op prijs stellen als een boot van de kustwacht de Moonraker zou begeleiden naar een haven, want het weer wordt steeds slechter. De mensen aan boord van de Moonraker zijn behoorlijk zeeziek."

Niet veel later kwam er inderdaad een reddingsboot vanuit Walton on the Naze om de Moonraker te begeleiden naar een veilige haven.

Nieuw postadres. Op 1 september werd ook het nieuwe postadres van het station, Radio Mi Amigo, Rado, Playa de Aro, Gerona in Spanje, bekend gemaakt. De volgende dag werden er alleen oude programmatapes gedraaid, maar spoedig zouden verse programmabanden, voor de eerste keer illegaal, aan boord van de MV Mi Amigo worden gebracht. Op 2 september stond in een aantal kranten van de GPD al een reactie gepubliceerd van de kant van de autoriteiten inzake het doorgaan van zowel Radio Mi Amigo als Radio Caroline:

"Het Ministerie van Justitie beraadt zich momenteel op te nemen maatregelen. De organisatie achter Radio Mi Amigo zou een proefproces willen uitlokken. Minister van Doorn, de verantwoordelijke minister, wordt thans beschermd door de politie. Het afgelopen weekend was hij niet thuis en verbleef hij op zijn jacht De IJzeren Vrijer. Tijdens afwezigheid, afgelopen donderdag, werd het jacht gekaapt door onbekenden. Korte tijd later vond de politie het terug bij Koudum in Friesland."

Maar er waren meer protesten tegen het gebeuren rond de anti-zeezenderwet. De Volkskrant meldde op 2 september 1974:

"Alle televisietorens in ons land werden in de nacht van zaterdag op zondag onder bewaking gesteld in verband met de roerige stemming in Den Haag en andere plaatsen. Hier en daar waren door aanhangers van de zeezenders bedreigingen geuit en acties aangekondigd. Het bleef echter rond de televisietorens rustig, waardoor de bewaking spoedig kon worden opgeheven."

Advertentie in het blad Pop-Telescoop (klik op de afbeelding voor meer)

Andere wegen. De oplossing voor de adverteerders om reclame te kunnen blijven maken, zo bleek spoedig in de programma's, was op een slimme manier gevonden. Tack, die diverse bladen uitgaf in Vlaanderen, liet de deejays gewoon een, in één van de bladen gepubliceerde, advertentie voorlezen. Zo kon het voorkomen dat er te horen was: "Voor U gelezen in PopTelescoop: Juwelier Zwitserland etcetera ..." De rekening voor de advertentie in de gedrukte media was tevens geldig als rekening voor de op de radio gebrachte reclame. Daarnaast was het voor grote, internationale bedrijven, mogelijk reclame te boeken via een reclamebureau, Skal International Promotion in Liechtenstein, waarna de spots op de 259 meter werden uitgezonden. Onder meer maakte jeansgigant Levi's op deze manier gebruik van de mogelijkheid haar producten te promoten. Nederlandse bedrijven als Grolsch Brouwerijen, Samson (Niemeyer Tabak) en Negram maakten ook via deze weg gebruik. Andere adverteerders wisten zogenaamd van niets of werden "fake" uitgezonden om andere adverteerders te trekken. Tenslotte draaide men ook een aantal reclamespots dat eerder op Radio Noordzee en Radio Veronica werd gedraaid maar waarvoor niet werd betaald, laat staan dat er opdracht voor werd gegeven. Een grote misser maakte men dan ook met een reclamespot voor een bedrijf uit Deventer dat gespecialiseerd was in het isoleren van huizen. Het betreffende bedrijf, Ordex, was ten tijde van het veelvuldig draaien van de commercial op Radio Mi Amigo al failliet.

Speciaal voor de platenindustrie (klik voor de hele advertentie op de afbeelding)

Ook voor de platen-maatschappijen was er de mogelijkheid om de platen te laten pluggen op het station. Zowel in het nieuwe kantoor van Ergado in Breda als in de bar van de wafelfabriek in Buizingen kon men terecht. Voor een maand lang vijf keer per dag een plaat te laten pluggen via Radio Mi Amigo betaalden de platenmaatschappijen destijds fl. 6.000,-. Men kreeg hier geen rekening voor, maar daarvoor in de plaats werd de huur van een platenstudio gefactureerd; een studio die uiteraard nooit door betreffende platenmaatschappijen werd gebruikt.

Goochelen. Ikzelf had wel een heel bijzonder geluk met het boeken van de vakantie in 1974. Dit was al in een zeer vroeg stadium gebeurd in het daaraan voorafgaande voorjaar en de bestemming was Lorett de Mar, veel minder het toeristische oord dan het heden ten dage is. Vanaf eind augustus was op Radio Mi Amigo bekend gemaakt dat in de toekomst de post kon worden gestuurd naar een adres in Playa de Aro. Informatie door mij destijds ingewonnen als hoofdredacteur van Pirate Radio News bij de Mi Amigo-organisatie in Breda, leerde me dat men van plan was studio's te gaan inrichten in het buitenhuis van Sylvain Tack, gelegen op de top van een berg, Maz Nou, even buiten het centrum van Playa de Aro. Slechts twee dagen na de close-down van het merendeel van de zeezenders liep ik in de brandende zon de berg op om op zoek te gaan naar het huis van Tack. Prachtig lag het er en aanwezig waren op dat moment ene Hendricks, die later de schoonvader van Tack bleek te zijn. Ook was er iemand, Roger, die de zoon van Hendricks was en programma's zou presenteerde onder de naam Patrick du Bateau.

Foto links: Sylvain Tack voor zijn villa in Playa de Aro

Een zware klim. Een hele zware klim leverde, buiten enkele leuke foto's — de heren wensten zelf niet gefotografeerd te worden — niet veel op. Slechts de postbus werd door de heren leeggehaald, waarna de post werd doorgestuurd naar een adres in België. Van studio's was nog totaal geen sprake maar men vond het wel leuk al luisteraars te kunnen ontmoeten. Op de terugweg naar Playa kwam ons een jeep achterop, waarvan de eigenaar ons aanbood mee naar beneden te gaan. Ik wenste dat ik nooit "ja" had gezegd, daar de man met een enorme snelheid door alle haarspeldbochten, die de berg telde, heenging. Het was het eerste bezoek van een luisteraar van het station, maar duizenden zouden de daarop volgende jaren dezelfde weg volgen, hoewel ze in het centrum van Playa de Aro zouden stoppen bij de studio's en de winkel van Radio Mi Amigo, die later werden geopend. Ikzelf ben nooit meer teruggekeerd in Spanje.

Toornvliet. In de jaren zeventig was het programma van Dominee Toornvliet al via enkele stations met bepaalde regelmaat te horen. Zo waren het onder meer Capital Radio en Radio Caroline, die zijn programma's uitzonden, terwijl Veronica — in de tijd dat men het zendschip MV Mi Amigo in 1973 huurde van de Carolineorganisatie, het programma ook een paar keer uitstraalde. In april 1974 was hij te beluisteren op Radio Mi Amigo. De toen al 66-jarige Geert Toornvliet hoorde in de eerste week van september volgens eigen zeggen plotseling zijn preek De angst, die hij een paar week eerder had gehouden in de Marekerk in Leiden. Verbaasd was hij er over omdat officieel hij van niets zou weten. In een interview meldde hij dat hij wel van de directie van Radio Mi Amigo had gehoord dat de uitzendingen op het station op de zondagmiddagen waren gepland van vijf tot half zes in de middag, hetgeen ook stond afgedrukt in het contactblad van de Radio Gemeente Bloemendaal. Zelf zei Toornvliet hierover:

"U ziet, dat wist ik zelfs niet. Wij zijn een radiogemeente. Het zit ons in het bloed via de moderne media de grandioze boodschap van Jezus Christus door te geven. Vandaar onze lectuurdienst die zoveel radiotoespraken, preken en contactbladen de wereld instuurt en onze bandrecorderdienst, die een uitgebreid net van contacten heeft in binnen- en buitenland en vandaar zoeken naar alle mogelijkheid om het evangelie door de ether te doen golven."

Opmerkelijk was dat in een artikel in het contactblad van de Radiogemeente Bloemendaal een mededeling stond gepubliceerd van de dominee:

"En beoordeelt U dan maar zelf waar "piraten" eventueel ook nog goed voor kunnen zijn."

En in een ander interview, die week, meldde hij opeens:

"Wij moeten dit wel via de illegale zender Mi Amigo doen anders is ons werk verloren."

Hij wist dus van alles uiteraard af. Toornvliet was in de eind jaren zestig, na hevige conflicten binnen de Gereformeerde Synode in Noord Holland Oost en West, uit zijn ambt gezet. Hij besloot gewoon door te gaan met zijn werk en richtte hiertoe Radio Bloemendaal op. Opmerkelijk meldde een krant, die Geert Toornvliet had geïnterviewd voordat hij een dienst deed in de Lutherse Kerk in Den Haag, dat achter deze kerk een complete verrijdbare radiostudio stond opgesteld. Commentaar van Toornvliet:

"Misschien komt deze preek binnenkort ook wel op Radio Mi Amigo."

Veronica Top 40. Op 4 september 1974 was er op het ANP-nieuws een bericht te horen, waarin werd gemeld dat Justitie onderzoek zou doen na de bevoorrading van de MV Mi Amigo. Men had, via geruchten, vernomen dat het zendschip zou zijn bevoorraad vanuit een haventje in Zeeuws Vlaanderen, hetgeen de eerste overtreding in deze soort zou zijn geweest van de anti-zeezenderwet. De Volkskrant had echter een afwijkend bericht in haar kolommen opgenomen:

"De Nederlandse Justitie zal nog geen stappen ondernemen naar de activiteiten van Radio Mi Amigo. Eigenaar Tack stelt dat het schip wordt bevoorraad vanuit Spanje en op dat punt is hij inderdaad ongrijpbaar."

Op 9 september was Radio Mi Amigo tussen 9 uur in de ochtend en 1 uur in de middag niet in de ether vanwege generatorproblemen, terwijl ook in de daarop volgende avond en nacht de zender regelmatig vanwege deze problemen niet was te ontvangen. Een dag later, op 10 september, maakte de Caroline-organisatie bekend dat hun nieuwe tender de MV Delta was, die van origine afkomstig was uit Scheveningen. De nieuwe thuishaven was Bilbao en van daaruit, zo stelde men, werd bevoorraad met olie, proviand en programmabanden. De bemanning aan boord van de tender zou de Spaanse nationaliteit hebben. Prompt werd de MV Delta door de douane voor de haven van Scheveningen aangehouden met aan boord voorraden water en olie bestemd voor het zendschip de MV Mi Amigo. Aan de ambtenaren gaf schipper Ton van der Linden de bestemming van zijn tender op: Panama. In eerste instantie wilden de douanebeambten niet akkoord gaan met een vertrek en na bemiddeling van de consul van Panama kon de MV Delta alsnog vertrekken naar dat kleine stukje Panama op de Noordzee, te weten de MV Mi Amigo. Nieuw in de maand september was de uitzending van de wekelijkse Top 40 op Radio Mi Amigo. Zoals bekend programmeerde Veronica de hitlijst sinds 1 januari 1965 via de "192" en later de "538". Nadat Radio Veronica als zeezender besloot de uitzendingen te staken was er de gelegenheid voor Radio Mi Amigo de hitlijst uit te zenden, hoewel dit gebeurde zonder overleg met Radio Veronica, die op dat moment opteerde voor een legale licentie. In de kranten sprak destijds Hans Mondt, als woordvoerder van Veronica, zijn verontwaardiging uit:

"We zijn er beslist niet over geraadpleegd. Laat staan dat we er toestemming voor hebben gegeven. Maar wat wil je Radio Veronica bestaat niet meer, dus wordt het een gewone Nederlandse Top 40 en wat mij betreft mag iedereen die uitzenden. Het komt tenminste de artiesten ten goede want die moeten het er toch maar van hebben."

Naast Radio Mi Amigo werd de lijst ook door de TROS via het toenmalige Hilversum 3 op de 240 meter uitgezonden. Bij Radio Mi Amigo was het Frans van der Drift die in eerste instantie verantwoordelijk was voor de presentatie van de wekelijkse veertig heetste platen.

De Mi Amigo Wafels

Oude tape. Op 13 september was er voor de eerste keer de Soulshow te horen. Iedere zondagmiddag was, andermaal in presentatie van Frans van der Drift, dit programma te beluisteren tussen vier en vijf uur. Het idee was een kopie te maken van de gelijknamige show van Ferry Maat, als uitgezonden op Radio Noordzee maar Frans kon, qua presentatie, bij lange na niet tippen aan de professionele manier van presenteren van Ferry. De programma-tape van Mike Mourkens bleek op dezelfde dag niet aan boord en derhalve werd een oude programmatape gedraaid, iets wat in de daarop volgende weken met bepaalde regelmaat zou gebeuren. Twee dagen later werden er nieuwe reclamespots gehoord. De reclamespots voor Suzy Wafels waren opeens verleden tijd maar ze werden met een nieuwe verpakking en een nieuwe naam andermaal op de markt gebracht als zijnde de Mi Amigo Wafels. Aan boord werd een deel van de uren dat bepaalde programma-tapes niet aanwezig waren live gepresenteerd door deejay Peter Penn. En dan andermaal berichtgeving over de autoriteiten en wel op 21 september:

"De Amsterdamse officier van Justitie, De Vries, bevestigde dat hij als coördinator van het justitiële apparaat voor het bestrijden van de piratenzenders, momenteel druk bezig is om belastend materiaal tegen de zendpiraat te verzamelen. Verschillende Nederlandse politiekorpsen hebben inmiddels opdracht gekregen om na te gaan of de Nederlandse adverteerders, die via stromannen contacten hebben met Mi Amigo, strafrechtelijk te vervolgen zijn. Gezien de internationale organisatie achter het station is dit echter zeer moeilijk na te gaan. Rechercheurs van de Amsterdamse politie hebben onder meer bij de radiozaak Televersum een onderzoek ingesteld. Dit bedrijf wordt, evenals Samson-shag van de Niemeyerfabriek te Groningen, Lois Jeans, Pall Mall en andere merken, regelmatig genoemd op het illegale station."

Oude bekende. Op 24 september was het Patrick du Bateau die zijn eerste programma presenteerde op Radio Mi Amigo, als vervanger van Mike Mourkens. Voorheen had hij al als Pierre van Gent op Radio Caroline enkele programma's gepresenteerd, terwijl hij ook als Pierre Deseyn actief was voor het programma RNI Goes DX. Voorlopig zou hij de programma's, die hij in het Frans en het Nederlands presenteerde, overnemen van Mike Mourkens. De politie van Breda deed op 26 september een inval in het gebouw van Radio Mi Amigo. Er werd geen bewijsmateriaal gevonden en men smulde van de koffie en gebak die werd aangeboden door de kantoorhouder van Tack in Nederland. Twee dagen later waren er de eerste geruchten omtrent toekomstige samenwerking tussen Radio Mi Amigo en medewerkers van de voormalige zeezender Radio Veronica. Er werd gesuggereerd dat spoedig de Adje Bouman Top 10 op Radio Mi Amigo zou zijn te beluisteren. Op 29 september was andermaal de MV Delta Diving langszij de MV Mi Amigo om te bevoorraden. Eén van de Engelse deejays meldde destijds aan Buster Pearson van Monitor Magazine dat inderdaad de tender Delta Diving vanuit Spanje kwam, maar dat de deejays ergens op de Noordzee werden overgezet vanaf een kleine vissersboot, die afkomstig was uit een Britse haven. Als men dan met de Delta Diving bij de Mi Amigo aankwam en de autoriteiten zouden een spionageschip langszij hebben, zou het niet aantoonbaar zijn dat er vanuit Engeland werd bevoorraad. Eerder al haalde ik de nieuwe bewandeling van de weg tot reclamevoeren op Radio Mi Amigo aan. Op 30 september werd voor de eerste keer gemeld: "Dit is Radio Mi Amigo Uw Vrije Radiostation. De informatie in de programma's is deels genomen uit oude programmabanden." Dit werd vermeld om onder eventuele vervolging uit te komen. Een aantal bedrijven, die voorheen bij Radio Noordzee en Radio Veronica hadden geadverteerd en nooit een contract bij Radio Mi Amigo hadden getekend, hoorden wel commercials voor hun bedrijven en hadden derhalve via de media bekend gemaakt stappen te zullen ondernemen tegen de directie van Radio Mi Amigo.

Op het geluidsfragment bij dit artikel rusten copyrights. Het wordt hier gebruikt volgens de regels van "fair use" en "academic quoting". Het boek "Herinneringen aan Radio Mi Amigo, 1974-1975" is het eerste deel van een serie die wordt uitgegeven door de Stichting Media Communicatie in Amsterdam. De voorpublicaties van de overige delen zijn te vinden op onze overzichtspagina van deze kroniek van Radio Mi Amigo.