De keuken van de Fredericia, de vogel van Rosko en andere Carolinia

Onder de radioluisteraars, die hun toestel in de jaren zestig met bepaalde regelmaat afstemden op de programma's van Radio Caroline North, zal de naam van Dave Williams herinneringen oproepen aan diens prachtige manier van nieuwslezen. Zijn radioloopbaan begon echter al eerder, namelijk bij de Britse luchtmacht. François Lhote sprak uitgebreid met hem over zijn tijd op Radio Caroline en hoorde daarbij tal van andere, tot nu toe onbekende, verhalen, zoals dat van de sprekende vogel van Rosko.

Dave: Zo tegen het einde van 1965 besloot ik dat het tijd werd van baan te veranderen en het radiomaken serieus als broodwinning te gaan zien. Ik besloot naar alle bekende radiostations te schrijven, zoals de BBC, Radio Luxembourg en dergelijke. Het enige dat ik als antwoord terug kreeg was: "Nee, dank U, we willen alleen mensen met een professionele achtergrond." Het was in de maand mei van 1966 dat ik toevallig een aantal mensen ontmoette die zich bezig hielden met de organisatie van de zogenaamde "Caroline Nights" in allerlei delen van Engeland en raakte goed bevriend met ze. Op dat moment was er nog een maand te gaan voor mijn lopend contract met de luchtmacht afliep en dus werd het echt tijd om werk te vinden. Ik woonde toen bij Olive en Vic Burgess, die redelijk bekend zijn bij de mensen uit de toenmalige zeezenderwereld en op een bepaald moment vertelde Olive me dat ik een afspraak kon krijgen met Graham Webb in het Caroline House in Londen en dat Webb zich op het gesprek verheugde.

Dave: Erg klein en benauwd. Ik had dan ook niet de indruk op een prettig schip te zitten. Bovendien was er héél veel competitie onderling, hetgeen ik geen gezonde zaak vond.  

Dave: In die tijd hielden we onze monden daarover dicht. Ik vond dat ik lid moest worden van de Nationale Journalisten Bond. Niet alleen omdat ik nieuwslezer was geworden maar ook omdat ik eerder het vak van journalist had uitgeoefend. Op een bepaald moment kreeg ik een uitnodiging naar Londen te komen voor een ontmoeting met mensen van de vakbond. Het eerste dat men vroeg is waar we het nieuws eigenlijk vandaan haalden. Ik gaf ze als antwoord dat het gebruikelijk was dat je als journalist nooit je bronnen bloot geeft en daarmee was op dat moment de kous af. Ze baalden natuurlijk wel dat ik niet vertelde dat we het gewoon van de BBC hadden gejat maar helaas konden ze niets ondernemen omdat er eenvoudig niets te bewijzen viel.

Dave: Zondermeer goed. We hadden allemaal onze eigen hut, er was genoeg ruimte en we hadden een soort van rustruimte en omdat het gemeenschappelijk gebruik was, deelden we deze ruimte met de bemanning. Het was een hele grote ruimte met genoeg stoelen en een televisie. Het was een comfortabel schip waar je zelfs op kon verdwalen. Je zat er gelukkig niet boven op elkaar, zoals op de Mi Amigo of sommige andere schepen. In die tijd waren Jerry Leighton, die de breakfastshow presenteerde, Don Allen die het ochtendprogramma deed en een enorm goede radiomaker was en waarvan je heel wat kon leren. Verder was er Bob Stewart, Tony Prince, Dave Lee Travis, Gordy Cruze die vrij snel weer naar Canada vertrok en Mike Luvzit. Er waren twee nieuwslezers, in het begin werkte ik samen met John Ashton, wiens plek later werd ingenomen door Nick Bailey, die heden ten dage het ontbijtprogramma presenteert op Classic FM.

Dave: Het eten was perfect. Ook hier hadden we weer het geluk dat de Fredericia op dagelijkse basis vanaf het Eiland Man werd bevoorraad en dus hadden we een constante aanvoer van vers voedsel. Daar hebben we dus nooit problemen mee gehad. Op de Mi Amigo was dat anders, daar werd ook maar twee keer per week bevoorraad. De grote bulkvoorraden werden eens per zes maanden vanuit Holland aangeleverd met een grote boot. Aan boord hadden we een chef-kok, die de Hollandse keuken voorzette. Voor sommigen was dit niet altijd even lekker en het kon soms zeer pittig zijn. Wat ik me nog wel herinner is dat ik op een bepaalde dag lamsvlees heb gehaald op het eiland Mann en vervolgens aan de kok geleerd heb hoe je dat moet braden. Dat wist hij niet en wel omdat in Nederland geen lamsvlees werd gegeten.

Dave: Ja, we hadden bepaalde deals met hem. Om precies te zijn heb ik nog wat geld van hem tegoed. Op een bepaalde dag kwam ik van het schip en ging naar mijn flat in Manchester en toen ik binnenkwam ging meteen de telefoon. Ronan vroeg wat ik deed en ik vertelde hem dat ik voor een week verlof aan land was. Hij vroeg me toen terug te gaan naar Douglas op het eiland Mann om daar een aantal belangrijke personen te ontmoeten van de Tynewald, het parlement van het eiland Mann. Dit daar ze van plan waren de Marine Offences Act te gaan bespreken voor eventuele invoering op het eiland. Hij wilde dat ik ze zou tegenhouden om voor de invoering van de wet te stemmen. Ik vroeg me af hoe dat te moeten doen en Ronan vertelde me dat ik me maar geen drukte moest maken, geld zou een belangrijke rol spelen. Ik zou dus zoveel mogelijk geld uitgeven en als uiteindelijk de wet niet zou worden aangenomen zou er voor mij een bonus te verdienen zijn. Dus ging ik terug naar Mann en dineerde met een aantal mensen. Er werd geen geld van eigenaar verwisseld moet ik erbij zeggen en we wonnen de stemming, maar op die bonus zit ik nog steeds te wachten.

Dave: We hadden goede contacten met hen en bovendien probeerden we zoveel mogelijk ook altijd wat nieuws, afkomstig van het eiland Mann, in ons nieuwsbulletin te stoppen, vooral als het enigszins van invloed kon zijn op het gebeuren op het vaste land van Groot Brittannië. Dus haalden we het nieuws bij Manx Radio vandaan en ze wisten dat we dit deden. Mann staat natuurlijk vooral bekend om haar jaarlijkse Grand Prix wedstrijden voor motoren. Ik wilde, toen we hoorden dat de BBC dat jaar geen verslag wenste te doen, de jaarlijkse wedstrijden via Caroline North verslaan. Op het eiland waren ze zeer ontevreden over het besluit van de BBC, mede doordat ze op die manier geen landelijke belangstelling voor de wedstrijden zouden krijgen. Dus hebben we lang nagedacht over wat we voor de organisatie konden doen. Ik ging dus aan land en ontmoette de mensen van Manx Radio.

Dave: Jazeker, in de tijd dat ik op de MV Mi Amigo zat had Rosko een sprekende vogel met de naam Alfie, die hij iedere dag weer probeerde nieuwe woorden te leren spreken. Opeens in een nacht merkten we dat de vogel in één van de studio's was en Rosko een looptape had gemaakt. De hele tijd hoorde de vogel niets anders dan: "Hello Rosko, hello Rosko, hello Rosko," met natuurlijk in gedachten dat de vogel het de volgende dag ook wilde zeggen. We hebben toen de inhoud van de band veranderd in: "Fuck off Rosko." De volgende dag begon Rosko in zijn programma tegen het beest te spreken met: "Hello Alfie" en alles wat het beest terug zei was: "Fuck off Rosko." Dat was de eerste herinnering die terugkomt als we denken aan Alfie.

Dave: Ik had het geluk dat ik de programmacontroller van Border Television tegen het lijf liep, Derek Batey, die heden ten dage behoorlijk bekend is op het eiland Mann. Dat was in juli 1967 en ik weet me nog heel goed te herinneren dat ik hem toen al zei dat ik binnen een maand zonder werk zou zitten en vroeg hem of hij misschien nog iets voor me wist. Hij zei dat ik hem maar moest bellen als ik van het schip kwam. Het bleek dat, vanwege de vakantieperiode, men in de problemen zat met de omroepers en dus kon ik aan de slag. Op 16 augustus 1967 begon ik bij Border TV. In die dagen was de Independant Television nogal aardig onder controle van de vakbonden en kon je er eigenlijk niet werken als je geen lid was van één van de vakbonden. Terwijl ik bij Border werkte kreeg ik een lidmaatschap aangeboden voor Equity en kon ik zelfs naar  Londen om er bij het toneel te werken, hetgeen ik trouwens nooit heb gedaan.

Dave: Jazeker, voor twee jaar was ik betrokken bij de London RSL en die periode brachten zoveel herinneringen terug. Ik zou het zeker over doen als iemand een legaal station zou opzetten die grotendeels buiten de controle van de Britse overheid zou vallen. Daar hebben we meteen het hedendaagse grote probleem. De Britse radio staat veel te veel onder controle van allerlei regeltjes. Het is allemaal één pot nat geworden en dus weer zeer vervelend om naar te luisteren. Eigenlijk is de cirkel weer rond en zijn we weer af bij de begin jaren zestig toen ook alles onder controle stond en de radio alleen maar heel vervelend klonk. Eigenlijk wordt het weer tijd om in opstand te komen en een aantal stations op te zetten voor de kust. Helaas kan dit niet meer gezien de nieuwe wet die in 1990 werd ingevoerd, maar ga er maar vanuit dat als het wel mogelijk zou zijn, ik zeker van de partij zou zijn.