volume 4
februari 2002

De eerste vijfentwintig Orbisongs

De overgebleven opnames uit de Sun-periode van Roy Orbison

door René de Bruin

Het wordt wel eens vergeten, maar naast Elvis Presley, Carl Perkins en Jerry Lee Lewis, was Roy Orbison een van de belangrijke grondleggers van de rock-'n-roll. Hij werd vooral bekend met de songs die hij voor het platenlabel Monument maakte, maar ook daarvoor was hij al productief. René de Bruin vraagt hier om meer aandacht voor Orbison's muzikale werk uit zijn beginjaren en legt daarvoor alvast de grondslag met een inventarisatie van wat er is overgebleven van Orbison's werk uit zijn eerste jaren voor het beroemde Sun-label.

Het Sun-label. Het al weer bijna vijftig jaar geleden dat de rock-'n-roll de toen heersende muzikale orde teisterde. Achteraf lijkt het allemaal niet zo bijzonder als we terugkijken naar de zwart/wit-beelden van Bill Haley & His Comets uit de film Rock Around the Clock (1956). Het oogt allemaal betrekkelijk onschuldig. In die tijd gaf het nummer echter het signaal af van een muzikale revolutie. Een jaar eerder vormde hetzelfde nummer het thema van de film Blackboard Jungle. Deze film bleek de sneeuwbal te zijn die niet veel later een lawine veroorzaakte. Het vestigde wereldwijd de aandacht op een nieuw soort muziek, zoals die bijvoorbeeld gemaakt werd in de studio van een zekere Sam Phillips in Memphis, Tennessee, USA. Phillips, die een platenlabeltje had opgericht met de naam Sun, ontdekte onvergetelijke artiesten zoals Carl "Blue Suede Shoes" Perkins, Jerry Lee "Great Balls Of Fire" Perkins en, niet te vergeten, Elvis "That's Alright Mama" Presley. Niet ten onrechte wordt daarom vaak gezegd dat de rock-'n-roll pas echt begon met het Sun-label.

Sun was voornamelijk een singles-label dat in de jaren zestig ten onder ging. De originele studio is nu gerestaureerd en het resultaat valt te bewonderen aan de 706 Union, Memphis, Tennessee. Het is kortom een monument geworden uit de geschiedenis van de rock-'n-roll, en terecht. Dat is echter niet alleen gebeurd vanwege de namen van Lewis, Perkins en Presley. Ik wil hier aandacht vragen voor een artiest die zeker in dit rijtje thuishoort, mede naar aanleiding van de heruitgave van zijn werk voor het platenlabel Sun. Ik zal hier proberen zijn song-catalogus voor dat label op een rijtje te zetten in de hoop dat iemand anders daar later — misschien in dit tijdschrift — iets meer inhoudelijks over zal weten te zeggen. Over wie gaat het?

In het kielzog van de bovengenoemde rock-'n-roll-artiesten kwam in 1956, op aanraden van Johnny Cash, een twintigjarige jongeman de Sun-studio binnenlopen. Aanvankelijk had Phillips zo zijn bedenkingen gehad, maar achteraf had hij toch maar besloten hem een kans te geven. Zijn allereerste single werd "Ooby Dooby" met op de achterzijde "Go! Go! Go!" (Sun 242, zowel een 78- als 45-toeren single); en het werd een hit. De jongeman die destijds binnenliep luisterde voluit naar de naam Roy Kelton Orbison (1936-1988). Het contract met Sun was zijn eerste "grote" platencontract.

De Wink Westerners met rechts Roy Orbison (1954)

Driemaal "Ooby Dooby". Denk nu niet, dat Orbison zomaar de Sun-studio binnenstapte. Ondanks zijn jonge leeftijd had hij al een heel muzikaal verleden achter zich. Op dertienjarige leeftijd maakte hij al deel uit van een bandje, de Wink Westerners — vernoemd naar het plaatsje in het westen van Texas waar Orbison toen woonde. Later ging hij naar Denton, Noord-Texas, waar hij de universiteit bezocht voor een geologie-studie. Na een jaar switchte hij om naar Odessa. Daar vormde hij weer een band: de Teen Kings, waarmee hij zelfs een eigen televisie-show verzorgde voor het station KOSA, gesponsord door de lokale Pontiac-dealer. Van een van die shows bestaan overigens nog opnames, die onlangs op CD zijn uitgebracht: Lost and Found. The Unreleased 1956 Recordings (Fuel, 2000). Daarop vallen echte rock-'n-roll-klassiekers te horen zoals "Blue Suede Shoes", "Brown Eyed Handsome Man" en "Singing the Blues". De band was toen al duidelijk overgeschakeld van country and western naar rockabilly. In 1955 trad Johnny Cash op in dezelfde show en hij was het die Orbison suggereerde om met Sun contact op te nemen.

Aanleiding voor Cash' advies was een single die Orbison had opgenomen. Het ging om het nummer "Ooby Dooby", dat speciaal voor Orbison was geschreven door Wade Moore en Dick Penner. Het copyright van het nummer staat gedateerd op mei 1955 en Orbison moet het ergens aan het eind van dat jaar tijdens een demo-sessie hebben opgenomen voor Columbia Records. Die platenmaatschappij had echter niet zoveel op met de zanger. Ze schoven het nummer door naar een van de artiesten die bij hen onder contract stonden, Sid King. Gehoor gevend aan de suggestie van Johnny Cash benaderde Orbison toen Sam Phillips. Dat liep echter op niks uit. Daarmee was het verhaal echter nog niet afgelopen. Sid King nam "Ooby Dooby" op 5 maart 1956 op, begeleid door de "5 Strings". Net een dag eerder had Orbison zelf het nummer echter nog eens opgenomen, ditmaal in de studio van Norman Petty in Clovis, New Mexico.

Van de Petty-opnames werd in april 1956 een single uitgebracht op het Je-Wel label (Je 101). Het kleine maatschappijtje Je-Wel Records was eigendom van Jean Oliver en haar vriend Weldon Rogers, die de Teen Kings hadden leren kennen tijdens een van de vrijdagavonden waarop de groep speelden op de "Jamborees" in West-Texas. In de loop van de tijd zijn de oorspronkelijke studio-tapes — naar het lijkt definitief — zoekgeraakt. De plaat geldt onder platenverzamelaars dan ook als een uiterst zeldzaam en dus kostbaar — tussen de 5 en 7,5 duizend gulden — verzamelobject. Op de single stond "Ooby Dooby" met als achterkant het nummer "Trying To Get You". De Je-Wel-single zorgde eindelijk voor een doorbraak. Cecil "Pop" Holifield, de eigenaar van een aantal platenzaken in Midland en Odessa kreeg de plaat in handen en liet Phillips het nummer over de telefoon horen. Phillips zag mogelijkheden in Orbison's unieke stemgeluid, liet zich een exemplaar van de single toesturen en herzag zijn eerdere oordeel.

Niet veel later vertrokken ook Orbison en zijn band zelf naar Memphis om daar auditie te doen voor Phillips. Eind maart, begin april 1956 werd daar, voor de derde keer, "Ooby Dooby" opgenomen en deze keer ging het goed, al leek het er aanvankelijk nog eventjes niet op. Na de opname-sessie trokken de Teen Kings weer huiswaarts naar West-Texas. Een week lang hoorden ze niks, totdat Phillips hen begin mei liet weten dat de plaat een lokaal succes was in Memphis en ook elders op doorbreken stond. Met het succes van "Ooby Dooby" werd ook de naamsbekendheid van de groep groter. De Teen Kings werden onder meer uitgenodigd voor optredens op de "Big D Jamboree" en, in juni 1956, voor de televisieshow van Ed Sullivan. Vanaf juli dat jaar tot in 1958 trok de groep door het land als een vast onderdeel van een tour met Johnny Cash en Carl Perkins. "Ooby Dooby" behaalde uiteindelijk een fraaie positie als nummer 59 op de Billboard's Hot 100. Er werden grofweg twintigduizend exemplaren van verkocht. Niet gek voor een beginnende groep, maar voor Orbison zou het voorlopig wel zijn grootste hit blijven.

The Teen Kings (1956)

De Sun-singles. Buiten "Ooby Dooby" boekte Orbison weinig succes bij Sun, waarschijnlijk ook omdat zijn hart niet echt bij de rockabilly-muziek lag. Hij wilde meer de kant op van de rock-'n-roll-ballade. Het rauwe recht-toe, recht-aan werk had niet zijn ambitie. Zijn verblijf bij Sun duurde mede daarom niet langer dan een kleine twee jaar. In die tijd ontwikkelde hij zich in de richting van songschrijver en sessie-artiest. Hij schreef bijzonder veel, niet alleen voor zichzelf maar ook voor anderen. Denk maar aan de liedjes die hij voor Buddy Holly schreef, zoals "An Empty Cup" en "You've Got Love". Toen na twee jaar, in 1958, haalden de Everly Brothers plotseling een echte hit met Orbison's song "Claudette". Orbison incasseerde de winst en liet Sun voor wat het was. Hij verkaste naar Nashville en stapte over naar RCA, en niet veel later naar Monument.

Orbison kon deze snelle overstap naar een ander label (RCA) alleen maken door zijn contract af te kopen door de compositaire royalty's over te dragen aan Sam Phillips. Het is mede daarom dat op veel latere compilaties Sam Phillips als schrijver vermeld staat in plaats van Orbison zelf. Het verhaal is bekend. De communicatie tussen Phillips en Orbison was bepaald niet optimaal en Orbison had het gevoel dat er van hem dingen werden verwacht die hij niet kon en wilde leveren. Hij was per slot van rekening geen beginneling in het muziekwereldje.

Phillips had hem bij zijn komst naar Sun een aantal platen laten horen om duidelijk te maken welke kant hij met zijn nieuwe aanwinst op wilde. Zelf zei Orbison daar later over:

He wasn't talking my language. I wasn't sophisticated but I was university educated. And, when he brought out the first record — Arthur Crudup's "That's Alright" — and the second — "Mystery Train" — he said, "now sing like that." If he'd have said "sing with the same emotion, the same feeling in everything that you do that this man is doing," then I would have said "I understand exactly what you mean." But, I didn't understand what he meant, I didn't know what he was getting at. I couldn't sing like that. I had already been in the business a good while and I was patterned in my own way.

Maar, mocht Orbison ongelukkig zijn geweest bij Sun, het verschafte hem wel de mogelijkheid om te componeren / musiceren, en op die manier is deze periode voor hem de springplank geweest naar zijn lange muzikale carrière die bij elkaar 42 jaar beslaat. Sun records en Sam Phillips zijn en blijven voor hem dus, hoe dan ook, "The Cause Of It All".

In de twee jaar bij Sun nam Orbison bij elkaar tenminste vijfentwintig verschillende nummers op, waarvan een aantal in verschillende uitvoeringen. Ik moet u aanraden om Orbison's Sun-catalogus niet te bekijken met de ogen van de latere Monument-periode — lees: "Only The Lonely", "In Dreams", "Oh, Pretty Woman", "Lana", "Blue Bayou". Het Sun-werk is het allereerste wat Orbison commercieel aan het vinyl toevertrouwde, en hij was nog op zoek naar een eigen stijl, die pas begin 1960 echt tot ontwikkeling kwam in zijn samenwerking met componisten als Joe Melson en later Bill Dees. Een en ander kan soms dus wat "primitief" overkomen, maar niettemin zijn het duidelijk de voorbodes van wat later ging komen, zeker waar het de demo-opnamen betreft.

De betreffende vijfentwintig nummers zijn niet alle uitgebracht gedurende Orbison's verblijf bij Sun. Grofweg kan worden gezegd dat minder dan een kwart destijds daadwerkelijk op plaat verscheen. Het zijn vier singles met samen acht nummers, te weten "Ooby Dooby" / "Go Go Go" (Sun 242) en "You're My Baby" / "Rock House" (Sun 251), beide uit 1956; en "Sweet And Easy To Love" / "Devil Doll" (Sun 265; opgenomen in december 1956) en "Chicken Hearted" / "I Like Love" (Sun 284), beide uitgekomen in 1957. Tijdens de repetities voor "Devil Doll" en "Sweet And Easy To Love" brak Orbison overigens met de Teen Kings. De sessie voor de betreffende single werd voltooid met de vaste sessie-muzikanten van Sun.

Een optreden van de Teen Kings (1956)

Heruitgaven. Aanvankelijk verging het Orbison na zijn vertrek niet veel beter. Na een zestal singles bij RCA en Monument kwam er echter meer schot in zijn carrière. Een omslag vormde de single "Only The Lonely" / "Here Comes That Song Again" (Monument) in 1960. In datzelfde jaar bracht Monument ook het album Lonely & Blue uit. Toen Orbison op die manier het nodige succes begon te vergaren, trachtte Sun met terugwerkende kracht nog een graantje mee te pikken van het succes door het opnieuw uitbrengen van de derde single (Sun 265), maar ditmaal onder catalogusnummer Sun 353 (1960).

In 1961 Sun putte weer uit haar archief voor wat officieel Orbison's tweede langspeelplaat zou worden — opnieuw een poging van het label om met een heruitgave van oud werk munt te slaan uit Orbison's lopende succes. At The Rockhouse (Sun 1260), in Engeland uitgebracht als The Exciting Sounds of Roy Orbison (Ember NR 5013), bevat uitsluitend eerdere Sun-opnames. Alle nummers van de eerste drie Sun-singles, met uitzondering van "Go! Go! Go!", zijn op deze plaat te vinden. Ook "Trying To Get To You", het nummer op de achterkant van de allereerste Je-Wel-single, keert in een nieuwe uitvoering op het album terug.

Met uitzondering van "Rock House" en "Devil Doll" zijn alle tracks op dit album zogeheten "overdubs". Het proces van overdubbing werd toegepast om de toch wel enigszins primitieve instrumentatie van de Sun-opnamen een voller, moderner geluid mee te geven door het toevoegen van extra instrumenten en/of achtergrondzang. De elpee telde in totaal twaalf nummers en daarmee leverde dit album het publiek nog eens zes "nieuwe" nummers op: "This Kind Of Love", "It's Too Late", "You're Gonna Cry", "I Never Knew", "Mean Little Mama", en "Problem Child". Tien andere liedjes die in de Sun-periode werden geregistreerd, bleven bij de platenmaatschappij nog even in de kast liggen, te weten Orbison's eigen versies van: "A True Love Goodbye", "Claudette", "Domino", "Fools Hall Of Fame", "I Give Up", "Lovestruck", "One More Time", "The Cause Of It All", "The Clown", en "You Tell Me".

Alleen een "overgedubde" versie van "Domino" — het nummer werd ook bekend onder de titel "Cat Called Domino" — werd kort daarop nog uitgebracht op een goedkoop compilatie-album (Design DLP 164; 1962), daarna was het voor de liefhebbers even wachten geblazen. Maar, in 1969 werd de Sun-catalogus aangekocht door Shelby Singleton die er een hele reeks van heruitgaven mee begon. Gedurende de volgende decennia is Orbison's werk op die manier uiteindelijk op allerlei manieren opnieuw uitgebracht. Behalve de eerdere overdubs verschenen ook de undubed versies en daarnasst de nodige alternates oftewel alternatieve versies en demo's.

Het onvermijdelijke resultaat was dat, tot voor kort, bijna niemand door de bomen nog het bos kon zien. Zelfs de meest gerenommeerde verzamelaars hadden moeite om het kaf van het koren te scheiden. Aan deze verwarring werd een paar jaar terug een eind gemaakt door de publicatie van een artikel in het Engelse magazine Now Dig This van december 1998. Hierin verscheen een artikel van de hand van Howard Cockburn en Trevor Cajiao getiteld "Ooby Dooby: The Sun recordings of Roy Orbison and where to find 'em, dat ons een, in mijn ogen, compleet beeld verschaft van het uitgebrachte Sun-materiaal, inclusief de latere overdubs, alternatieven en dergelijke.

Het artikel van Cockburn en Cajiao vormde voor mij de directe aanleiding om de CD The Big "O" (Pickwick PWK 107) aan te schaffen. Een CD die ik eerst links had laten liggen, omdat het voor mij niet mogelijk was om te bepalen of dit nu een essentieel CD-album was of niet. Cockburn en Cajiao maakten me echter duidelijk, dat dit album een must is voor ieder die een complete verzameling wil hebben van het vroege werk van Orbison. Niet iedereen zal gecharmeerd zijn van de latere overdubs en/of alternatieven. Voor deze mensen is het Sun-werk met een enkel CD-album te overzien: de Bear Family CD Roy Orbison. The Sun Years 1956-1958, The Definitive Edition (Bear Family BCD 15461). Dit album werd uitgebracht in 1989, maar is nog steeds leverbaar. Dit album verschaft voornamelijk de "undubbed" master recordings, wat zoveel wil zeggen als het meest "pure" materiaal.

Roy Orbison in actie (1956)

"Dubbed", "undubbed" en "alternate" versies. Voor diegenen die meer willen zal ik hieronder de lijst uit Now Dig This reproduceren maar dan sterk gereduceerd tot de geluidsdragers waarop bepaalde versies van nummers te vinden zijn. Ik geef dus geen verwijzingen naar het originele vinyl en/of eerste (her)uitgaven op CD. Mijn doel is om een eerste aanzet te bieden voor een overzicht van het volledige vroege werk van Orbison. Het was niet altijd even gemakkelijk, zeker waar het gaat om de verschillen tussen de "dubbed" en "undubbed" versies. Deze zijn soms minimaal. Alleen door nauwkeurig vergelijken valt het een van het ander te onderscheiden. Zelf heb ik alle nummers een voor een, achter elkaar op cassette gezet om de diverse verschillen te horen. Ik kwam daarmee uit op 45 tracks, een paar meer dan er gewoonlijk worden genoemd en samen goed voor ongeveer twee uur muziek. Als men daar de gastoptredens op platen van andere Sun-artiesten bij optelt, zal het geheel waarschijnlijk niet boven de 24 uur uitkomen. Die gastoptredens lijken op zich minder belangrijk: vaak gaat het om niet meer dan een enkel "doo-wah" zinnetje op de achtergrond.

Fragment van de undubbed versie van "You're Gonna Cry" (60 sec.)

De termen zoals deze worden gebruikt op de diverse geluidsdragers kan men globaal als volgt rubriceren. De term undubbed staat voor de meest pure opname, het origineel, of zo u wilt de "mastertake". De term dubbed staat voor een opname waarvan een deel van de tekst opnieuw ingezongen en tussen het origineel is "geplakt" ter vervanging van het originele stuk tekst. Het verschil zal alleen hoorbaar zijn voor mensen met geoefende oren en/of zeer goede bekendheid met het materiaal. De term overdubbed staat voor een opname waaraan naderhand instrumentatie en/of vocalen zijn toegevoegd. Daarbij kan worden gedacht aan achtergrondkoortjes, een saxofoon, piano, harmonica en dergelijke.

Fragment van de overdubbed versie van "You're Gonna Cry" (60 sec.)

De meeste overdubs zijn weinig geslaagd. Meestal komt het resultaat smakeloos over en tasten de toevoegingen de integriteit van een nummer aan. Een heel enkele keer levert het een op zijn best aardig resultaat op. Feit is dat overdubs werden (en worden) toegepast om een wat "kaal" nummer meer commercieel te maken, te moderniseren. Dit werd achteraf, en dan ook nog vaak zonder medeweten van de artiest gedaan. Logisch dat de betrokken artiest hier vaak fel tegen protesteerde, want hij werd aangesproken op werk wat hij zelf helemaal niet opgenomen had. De beste wijze om te weten of men met een overdub te maken heeft is door deze direct te vergelijken met een "undubbed" versie. De overgedubde versie valt dan snel door de mand.

Fragment van de alternate versie van "You're Gonna Cry" (60 sec.)

De term alternative of alternate staat voor een nummer dat de artiest op een andere wijze in de studio heeft opgenomen. Ook in de beginjaren van de rock-muziek werden er doorgaans in de studio meerdere "takes" van een nummer opgenomen, waarvan er uiteindelijk een de "master" werd, waarvan dan vervolgens de "originele" LP en/of single-track werd vervaardigd. De resterende opnamen kan men bestempelen als "outtakes" of "alternatieven" in het geval dat het complete maar niet eerder uitgebrachte versies betreft. Om onderscheid aan te brengen werden deze "outtakes", bij latere uitgave, aangemerkt als "alternate" of "alternative version". Soms komt ook nog de term demo voor. Het woord zegt het al. Meestal is een demo niets meer of minder dan muzikale aantekening in een kladblok. De muzikant in kwestie heeft een idee en zet dit snel op band om later het idee verder uit te werken.

In de RCA-studio in Nashville (1958)

Een overzicht. Er zijn, zoals gezegd, vijfentwintig verschillende nummers over van Orbison's eerste jaren als "recording artist". Het kunnen en moeten er zelfs meer zijn geweest. Wat ontbreekt is bijvoorbeeld Orbison's allereerste opname van "Ooby Dooby" voor Columbia Records. Maar het gaat ons hier met name om de Sun-periode en de lijst die hieronder volgt, laat zien wat er zeker over is gebleven van deze eerste periode van Orbison's muzikale loopbaan. Wie een redelijk compleet overzicht wil hebben van de 46 verschillende tracks, zal moeten beschikken over liefst zes geluidsdragers. Dat zijn de CD's:

1. The Sun Years 1956-1958, The Definitive Collection (Bear Family BCD 15461; 1989). Zoals de lijst hieronder laat zien, is dit is een echte "must".

2. The Big "O", The Early Years (Pickwick PWK 107; 1989). Deze CD is, zoals eerder gezegd, een waardevolle aanvulling waarop veel tracks staan die op de eerste CD niet zijn te vinden.

3. Rocker (Charly CPCD 8180; 1998). Gegeven de eerste twee CD's is op dit exemplaar nog een extra nummer te vinden, te weten een "alternative" van "This Kind Of Love" (21C).

Op die drie CD's staat het meeste wel bij elkaar: alle vijfentwintig nummers, samen in een kleine veertig verschillende versies. De overdubbed versie van "Domino" (5B) die ooit op een compilatie-album verscheen is tot voor kort nooit meer opnieuw uitgebracht. Wie, afgezien daarvan, compleet wil zijn, heeft nog drie LP's nodig, waarop samen nog eens zes varianten staan:

4. The Sun Years (Charly CDX4; 1985), met name vanwege een harmonica-overdub van "Mean Little Mama" (13C) en een dito overdub van "You're Gonna Cry" (24C).

5. Problem Child (Zu Zazz Z 2006; 1988), voor een instrumentale versie van "Chicken Hearted" (2C) en een "alternative" versie van "Problem Child" (16C). Aanschaf van deze elpee maakt bovendien die van de derde CD hierboven (Rocker) overbodig, omdat ook hierop de "alternative" van "This Kind Of Love" (21C) te vinden is.

6. Hillbilly Rock (Je-Wel 13011/12; 1991), een niet meer verkrijgbare bootleg waarop een versie met een semi-gesproken tekst van "Chicken Hearted" (2B) en een "alternative" versie van "Ooby Dooby" (15D).

Een goed alternatief voor deze zes geluidsdragers is overigens:

7. Orbison (BCD 16423 GL; 2001). Dit is de ultieme uitgave van het werk van Orbison: een set van liefst zeven CD's waar alle onderstaande nummers op verschenen zijn, maar waarvoor niet minder dan 300 DM voor moet worden neergelegd. Voor dat geld krijg je wel maar liefst 176 tracks, waaronder ook de KOSA-opnames van de Teen Kings, alle tracks van de Monument-albums, en eerder onuitgegeven takes en zeldzame demo's. Ook de "overdubbed" versie van "Domino" (5B) is in deze collectie opgenomen. Zelfs de reclames die Orbison inzong voor Coca Cola zijn op deze collectie te vinden. De set omvat ook nog een boek in LP-formaat met veel onbekend fotowerk en een biografie van Orbison van de hand van Colin Escott, alsook een complete discografie. Op dit album staat overigens ook de Petty/Clovis/Je-Wel-opnamen van de eerste single van de Teen Kings.

De volgende lijst beschrijft de diverse Sun-opnamen in alfabetische volgorde:


1.-	-	"A True Love Goodbye"	-	(Orbison / Petty) originele uitgave op het album: Sun Rockabillys, Volume 3, Sun 6467 028 (UK Phonogram, 1974), heruitgebracht op 1, 2 en 3.
2.-	a.	"Chicken Hearted"	-	(Justis) originele uitgave op de single: Sun 284 (januari 1957); heruitgebracht op 1, 2 en 3.
-	b.	"Chicken Hearted"	-	(Justis) met half-gesproken tekst; originele uitgave op 6.
-	c.	"Chicken Hearted"	-	(Justis) instrumentaal; originele uitgave op 5.
3.-	a.	"Claudette"	-	(Orbison) vocaal / gitaar demo; originale uitgave: The Sun Story, Sun 6641 180 (UK Phonogram; 1974); heruitgebracht op 1 en 2.
-	b.	"Claudette"	-	(Orbison) vocaal / groep demo; originele uitgave op 5 en opnieuw uitgebracht op 1 en 3.
4.-	-	"Devil Doll"	-	(Orbison) originele uitgave op de single: Sun 265 (20 april 1957); heruitgebracht op 1, 2 en 3.
5.-	a.	"Domino"	-	(Orbison / Petty) undubbed; originele uitgave op het album: Sun Rockabillys, Volume 3, Sun 6467 028 (UK Phonogram, 1974); heruitgebracht op 1, 2 en 3.
-	b.	"Domino"	-	(Orbison / Petty) overdubbed; originele uitgave op het album: Orbiting with Roy Orbison and Bristow Hopper (Design DLP 164; 1962); géén heruitgave.
6.-	-	"Fools Hall Of Fame"	-	(Freeman / Wolfe) originele uitgave op het album: originele uitgave op het album: Sun Rockabillys, Volume 3, Sun 6467 028 (UK Phonogram, 1974); heruitgave op 1, 2 en 3.
7.-	-	"Go! Go! Go!"	-	(Ellis / Orbison) originale uitgave op de single: Sun 242 (19 mei 1956); heruitgave op 1, 2 en 3.
8.-	-	"I Give Up"	-	(Orbison) originele uitgave op 4; heruitgave op 1 en 3.
9.-	-	"I Like Love"	-	(Clement) originele uitgave op de single: Sun 284 (januari 1957); heruitgave op 1, 2 en 3.
10.-	a.	"I Never Knew"	-	(Whitman) undubbed; originele uitgave op 5; heruitgave op 1.
-	b.	"I Never Knew"	-	(Whitman) overdubbed; originele uitgave op het album: Roy Orbison at the Rockhouse (Sun 1260; 1961); heruitgave op 2 en 3.
11.-	a.	"It's Too Late"	-	(Willis) undubbed; originele uitgave op 5; heruitgave op 1 en 3.
-	b.	"It's Too Late"	-	(Willis) overdubbed; originele uitgave op het album: Roy Orbison at the Rockhouse (Sun 1260; 1961); heruitgave op 2.
12.-	-	"Lovestruck"	-	(Orbison) originele uitgave op het album: The Big O (Charly CR 300008; 1976); heruitgave op 1, 2 en 3.
13.-	a.	"Mean Little Mama"	-	(Orbison) undubbed; originele uitgave op 5; heruitgave op 1 en 3.
-	b.	"Mean Little Mama"	-	(Orbison) overdubbed; originele uitgave op het album: Roy Orbison at the Rockhouse (Sun 1260; 1961); heruitgave op 2.
-	c.	"Mean Little Mama"	-	(Orbison) alternative harmonica overdub; originele uitgave op 4.
14.-	-	"One More Time"	-	(Orbison) originele uitgave op het album: The Big O (Charly CR 300008; 1976); heruitgave op 1, 2 en 3.
15.-	a.	"Ooby Dooby"	-	(Moore / Penner) undubbed; originele uitgave op de single: Sun 242 (19 mei 1956); heruitgave op 1.
-	b.	"Ooby Dooby"	-	(Moore / Penner) overdubbed; originele uitgave op het album: Roy Orbison at the Rockhouse (Sun 1260; 1961); heruitgave op 2
-	c.	"Ooby Dooby"	-	(Moore / Penner) alternative; originele uitgave op 4; heruitgave op 1 en 3.
-	d.	"Ooby Dooby"	-	(Moore / Penner) alternative; originele uitgave op 6.
16.-	a.	"Problem Child"	-	(Orbison) undubbed; originele uitgave op 5; heruitgave op 1 en 3.
-	b.	"Problem Child"	-	(Orbison) overdubbed; originele uitgave op het album: Roy Orbison at the Rockhouse (Sun 1260; 1961); heruitgave op 2.
-	c.	"Problem Child"	-	(Orbison) alternative; originele uitgave op 5.
17.-	-	"Rockhouse"	-	(Jenkins / Orbison) originele uitgave op de single: Sun 251 (20 oktober 1956); heruitgave op 1, 2 en 3.
18.-	a.	"Sweet And Easy To Love"	-	(Orbison) undubbed; originele uitgave op de single: Sun 265 (20 april 1957); heruitgave op 1 en 3.
-	b.	"Sweet And Easy To Love"	-	(Orbison) overdubbed; originele uitgave op het album: Roy Orbison at the Rockhouse (Sun 1260; 1961); heruitgave op 2.
19.-	-	"The Cause Of It All"	-	(Orbison) originele uitgave op het album: Sun Rockabillys, Volume 3, Sun 6467 028 (UK Phonogram, 1974); heruitgave op 1, 2 en 3.
20.-	a.	"The Clown"	-	(Orbison) originele uitgave op het album: The Big O (Charly CR 300008) (1976); heruitgave op 2 en 3.
-	b.	"The Clown"	-	(Orbison) alternative; originele uitgave op 1.
21.-	a.	"This Kind Of Love"	-	(Orbison) undubbed; originele uitgave op 5; heruitgave op 1.
-	b.	"This Kind Of Love"	-	(Orbison) overdubbed; originele uitgave op het album: Roy Orbison at the Rockhouse (Sun 1260; 1961); heruitgave op 2.
-	c.	"This Kind Of Love"	-	(Orbison) alternative; originele uitgave op 5; heruitgave op 3.
22.-	a.	"Trying To Get To You"	-	(McCoy / Singleton) undubbed; originele uitgave op 4; heruitgave op 1 en 3.
-	b.	"Trying To Get To You"	-	(McCoy / Singleton) overdubbed; originele uitgave op het album: Roy Orbison at the Rockhouse (Sun 1260; 1961); heruitgave op 2.
23.-	-	"You Tell Me"	-	(Cash) originele uitgave op 4; heruitgave op 1 en 3.
24.-	a.	"You're Gonna Cry"	-	(Orbison) undubbed; originele uitgave op 5; heruitgave op 1 en 3.
-	b.	"You're Gonna Cry"	-	(Orbison) overdubbed; originele uitgave op het album: Roy Orbison at the Rockhouse (Sun 1260; 1961); heruitgave op 2.
-	c.	"You're Gonna Cry"	-	(Orbison) alternative harmonica overdub; originele uitgave op 4.
25.-	a.	"You're My Baby"	-	(Cash) undubbed; originele uitgave op de single: Sun 251 (20 oktober 1956); heruitgave op 1.
-	b.	"You're My Baby"	-	(Cash) overdubbed; originele uitgave op het album: Roy Orbison at the Rockhouse (Sun 1260; 1961); heruitgave op 2.

Op de genoemde geluidsdragers bevinden zich overigens ook enkele Sun-opnamen waarop Orbison op de achtergrond een bijdrage levert:

A. "Find My Baby For Me", uitgevoerd door Sonny Burgess (Orbison verzorgt achtergrondvocalen); heruitgave op 3 en 4.

B. "Greenback Dollar", uitgevoerd door Ray Harris (Orbison verzorgt achtergrondvocalen); heruitgave op 6.

C. "I Was A Fool", uitgevoerd door Ken Cook (Orbison verzorgt harmonievocalen); heruitgave op 1 en 3.

D. "Rockabilly Gal", uitgevoerd door Hayden Thompson (Orbison verzorgt achtergrondvocalen); heruitgave op 3.

Van twee van deze tracks, "I Was A Fool" en "Greenback Dollar", bestaat overigens nog een tweede versie. Voor de tweede versie van "Greenback Dollar" dient men de Bear Family 4CD-set The Sun Singles vol. 2 (BCD 15802), en daarvan de vierde CD te raadplegen. De alternatieve opname van "I Was A Fool" is niet opnieuw uitgebracht.

Roy Orbison in 1958

En verder ... Wie behalve luisteren naar Roy Orbison, ook nog iets over hem wil lezen, kan daarvoor terecht bij twee goede boeken. De eerste is geschreven door de Britse muziekcriticus Alan Clayson: Only the lonely. The life and artistic legacy of Roy Orbison (Londen: Sidgwick and Jackson, 1989) en herdrukt in 1998. In 1990 verscheen Dark star. The Roy Orbison story (Sevenoaks: New English Library) van Ellis Amburn. Beide boeken zijn de moeite waard, maar met name bij Amburn valt het nodige terug te vinden over Orbison's vroege jaren.

Die beide boeken zijn nu zo'n tien jaar oud en er moet meer te zeggen zijn over dit vroege werk en hoe het zich verhoudt tot de latere successen van Orbison. Tot slot wil ik daarom nogmaals de hoop uitspreken dat dit overzicht van het vroege werk zal leiden tot meer belangstelling voor deze periode uit Orbison's loopbaan. De diverse CD-uitgaven hebben het songmateriaal nu betrekkelijk eenvoudig beschikbaar gemaakt. Het is niet alleen leuk om naar te luisteren, maar ook interessant, zowel om de diverse varianten van het Sun-materiaal met elkaar te vergelijken, alsook om de muzikale ontwikkeling van Orbison te bestuderen.

Op de geluidsfragmenten bij dit artikel rusten copyrights: "You're Gonna Cry" 1958 © Sun Records. Ze worden hier gebruikt volgens de regels van "fair use" en "academic quoting". Dit is een aangevulde en lichtelijk verbeterde versie van een artikel dat eerder verscheen in Now Dig This Magazine. De auteur dankt Howard Cockburn en Trevor Cajiao, de schrijvers van het genoemde platenoverzicht van Orbison, dat enkele jaren geleden door Herman van Duyn werd gereproduceerd in zijn Orbicural, no. 52. Aanvullingen en correcties kunnen per e-mail worden toegestuurd aan: René de Bruin.