In de nadagen van Radio Monique

Uiteindelijk lukte toch om het nieuwe schip, de MV Ross Revenge, op de Noordzee in internationale wateren, te verankeren. Op 19 augustus 1983 viel een prachtig sterk signaal te horen via de 319 meter op de AM-band. De Ross Revenge was niet alleen het grootste zendschip ooit — liefst 978 ton — maar had ook de hoogste zendmast ooit op een zendschip gebouwd — 300 feet. Maar, net als in de jaren zeventig keer op keer was gebleken, kon de Caroline-organisatie de onderneming financieel niet aan. Er was wel een aantal adverteerders geworven, maar de inkomsten waren bij elkaar lang niet voldoende om de enorm hoge kosten te dekken. In de jaren zeventig sprongen onder meer Radio Atlantis en Radio Mi Amigo bij, die zendtijd kochten bij de Caroline-organisatie, waardoor ook de bevoorrading kostendekkend werd.

In de volgende twee jaar was het een komen en gaan van deejays bij Radio Monique. De redenen van vertrek liepen uiteen: afspraken die niet werden nagekomen, de slechte leefomstandigheden aan boord, salarissen die niet of te weinig ontvangen werden of gewoonweg een gebrek aan kwaliteiten bij de betrokken deejay. Eén van de deejays die ooit aan boord van de Ross Revenge heeft gezeten voor zowel Radio Monique als haar opvolger Radio 558, is Wim van Egmond. Martin van der Ven sprak recentelijk met hem over de nadagen van de Nederlandstalige zeezenders.

Wim: Nee, dat heb ik niet gedaan. In de late periode van Radio Mi Amigo heb ik wel een proefbandje voor het station gemaakt. Ik kende iemand bij het station en die had me dat aangeraden. Maar op het laatste moment heb ik dat bandje toch niet opgestuurd. Het was eigenlijk wel mijn eerste stap om radio te gaan maken op internationaal gebied. Mijn eerste radioprogramma maakte ik overigens in 1976 voor "Hof van Holland" en niet veel later draaide ik al voor een radiostation in het Gooi, WMR. Die afkorting stond voor World Music Radio. Het station was van Gerard van der Zee, die ook Radio London in Den Haag runde. De naam van het station werd veranderd in Weekend Muziek Radio. Onder die naam verzorgde het station illegale uitzendingen in het Engels via de FM in Utrecht en Alkmaar. Het viel tevens te beluisteren in Utrecht via de middengolf op de 192 meter.

Wim: Er waren al de nodige contacten met mensen die bij het station werkten, maar het eerste zakelijke contact vond plaats in augustus 1987. Ik heb ze toen een bandje gestuurd om te kijken wat ze van me zouden vinden. Voor mij stond wel voorop, dat ik niet aan boord van het zendschip wilde. Ik had meer het idee om iets voor die organisatie te doen. Wat maakte niet uit en bovendien had ik het gevoel dat niemand op me zat te wachten als programmamaker. Twee dagen later zat ik in Hilversum in de MMI-studio. Het bleek dat ze het proefbandje goed vonden en ze vroegen me of ik aan boord wilde. Ik heb ze toen gezegd dat dat niet de bedoeling was, maar het bloed begon toch te kruipen waar het niet gaan kon. Ik ben dus toch naar de Ross Revenge getrokken.

Wim: Ja, we werden betaald zodra we voor verlof van boord kwamen. Dat had ik, eerlijk gezegd, niet verwacht. Later is dat ook weer anders geworden. Officieel zat je telkens twee weken aan boord, maar in de wintertijd was het, mede door het stormachtige weer, niet mogelijk om het schip regelmatig te bevoorraden. Mijn eerste periode duurde, geloof ik, vijf weken. Er waren twee tenders: de MV Bellatrix en de MV Windy. De laatste was een heel klein bootje dat eigenlijk al uit de roulatie was genomen. De Bellatrix was een zeewaardige boot waar je ook rustig op kon slapen, een heel mooi schip ook, trouwens.

Wim: Het voordeel van de Ross Revenge was dat het een enorm groot schip was. Als je iemand niet mocht of als iemand je niet lag, dan kon je je terugtrekken. Zo'n gemengd gezelschap heeft ook zo zijn voordelen. Tegenwoordig doen veel bedrijven aan teambuilding en ik zeg dan altijd dat ze het personeel maar op een boot moeten zetten en daar maar iets moeten gaan doen, want je leert elkaar dan zeker respecteren. Je moet wel, omdat je moet samenwerken. Er was één persoon aan boord dat me beslist niet lag. Dat was wederzijds. Je kunt dan toch gewoon samenwerken en gewoon gezellig doen. Alleen zal je dan geen diepgaande gesprekken voeren omdat het gewoon niet klikt. Je bouwt toch iets op met elkaar. Je moet niet, maar je kiest er zelf voor.

Wim: Dat klopt. Ze woonden in Noord-Ierland en Steve ging tijdens zijn verlofperiode naar hun huis in Noord-Ierland om daar de boel leefbaar te houden en dan verdiende hij er ook wat bij als reisleider op een bus. Als hij dan weer aan boord kwam, ging Chris op zijn beurt terug naar Noord-Ierland om daar hetzelfde te doen.

Wim: We zijn inderdaad flink geschrokken. Het was een kwestie van zwemvesten pakken en klaarstaan om van boord te gaan. We werden in twee groepen verdeeld: de een onder leiding van Peter Chicago en de andere onder leiding van kapitein Ernie. Er werden commando's afgesproken in welke reddingsboot we zouden gaan, mocht het zendschip omslaan. We zijn vooraf bij de kapitein op de brug geweest, vanwaar hij contact met de mensen aan land had. Hij was erg rustig en vertelde dat alles wel in orde was. Achteraf gezien was het allemaal best wel hectisch. Ik heb daar later ook wel met Ernie over gesproken en hij zei me toen dat het heel belangrijk is dat een kapitein op zo'n moment rust uitstraalt. Dat is het verschil tusen een goede en een slechte kapitein. Het was echt levensgevaarlijk, maar doordat hij zo rustig bleef in zijn contact met land en de kustwacht, bleef een aantal van ons ook rustig. Maar, je denkt dan wel even heel snel na over het leven, hoor.

Wim: Tja, wij Nederlanders hadden al min of meer berust in het feit, dat het met radiomaken gebeurd was. Maar, die Engelsen zijn een ander slag volk. Die moeten altijd maar radio-maken. Vandaar die mast. Het signaal kwam niet ver, maar het was iets. Ik ben nog twee weken aan boord gebleven nadat de mast was omgegaan. Het was gewoon niet mogelijk om met een grote tender langszij te komen. Wel was het mogelijk om met de kleine Engelse tender mee aan land te gaan, maar met gevaar voor eigen leven. Ik voelde me veiliger op de Ross Revenge dan op dat kleine bootje en ben dus niet meegegaan.

Wim: Vreselijk, er schiet me er een te binnen: "En we gaan naar Spanje toe". Een verschrikkelijke plaat, maar verder heb ik van verplicht te draaien platen geen last van gehad. Ik heb ook altijd wel mijn geld gehad van de organisatie, behalve dan de laatste keer. Dat was voor mij ook de reden om niet weer terug te gaan. Ik moest er natuurlijk wel van leven. Ik hoorde van anderen, dat ze zelfs drie tot vier keer niet werden betaald. Vlak voordat in augustus 1989 de raid door de Britse en Nederlandse autoriteiten plaatsvond, begon het bloed weer te kriebelen en zou ik weer terugkeren. Radio 819, zoals Radio 558 op 30 mei was herdoopt, was toen al heel slecht te ontvangen. Ik zou Arie Swets aflossen, maar op de vrijdagavond voor de bewuste raid op zaterdag 19 augustus hoorden we dat er iets aan de hand was. Toen verdween ook de Nederlandstalige service op de Ross Revenge. Ik ben toen niet meer aan boord teruggekeerd.

Wim: Voor het antwoord op die vraag moet een ding vooraf duidelijk zijn. Er is een verschil tussen "jammin' oldies", up tempo songs, en oldies. De stations die normale oldies brengen, draaien steeds maar weer dezelfde overbekende platen. Wij draaiden de minder bekende platen en bovendien geen balades. Als je weet hoeveel mailtjes we binnen kregen, waaruit de behoefte voor een dergelijk station bleek, is er zondermeer een toekomst voor een degelijk station. Vooral de luistergroep tussen de dertig en vijfenzestig jaar hoort eindelijk de muziek die ze elders niet horen.