Maats Pop Studio

Het einde van een managementbureau. "Maats Pop Studio", een managementbureau voor artiesten dat medio 1965 was opgezet, werd al een klein jaar later stop gezet door de betrokken ondernemers. Dat waren Herman Stok (Rotterdam, 1927) en Kees van Maasdam (Haarlem, 1928) die beiden destijds tevens werkzaam waren bij de VARA. Het bleek dat het financieel runnen van het bedrijf, met de inkomsten die binnenkwamen, niet mogelijk was. In principe had men een groep artiesten onder de hoede om optimaal te begeleiden en te managen, waarbij 10 procent van de gages werd ingehouden voor de financiële stabiliteit van de onderneming. Stok en zijn vriend en latere partner Van Maasdam kenden elkaar van de JARO (Jeugd Amateur Radio Omroep), een gezamenlijk initiatief voor een jeugdomroep die kantoor houdt in het huis van de moeder van Kees en die in de na-oorlogse jaren een reeks bekende radiomakers oplevert, zoals Joop van Zijl en Dick Verkijk.

Het lukt de JARO niet om een zendfrequentie te verwerven en uiteindelijk wordt de omroep opgeheven. Stok en Van Maasdam houden echter vast aan de verhouding tussen jeugd en omroep. Vooral Stok verwerft daar landelijke bekendheid mee. Stok is nu 91 jaar. Hij wordt bekend bij het brede publiek als presentator van het televisieprogramma "Top of Flop," dat van 1961 tot 1965 maandelijks door de VARA werd uitgezonden. Het programma verbond op succesvolle wijze het toen nog nieuwe medium van de televisie met de even verschijnsel van de popminnende tiener. Bij de VARA liep vanaf 1959 ook al het radioprogramma "Tijd voor Teenagers." En, ook daar neemt Stok in 1961 het roer in handen. Het programma slaagt erin om publiekstrekker "Arbeidsvitaminen" in populariteit te passeren. Van dichtbij ziet Stok dat veel beginnende artiesten, vooral zodra het succes toeslaat, nog best wel een beetje training en scholing kunnen gebruiken. Het was de bedoeling dat het nieuwe bureau "Maats Pop Studio" daar iets aan ging doen.

Tien procent. Toen het nieuws van het stopzetten bekend werd, stelde Herman Stok in een interview dat eigenlijk minimaal 30 tot 40 procent van de verdiende gages door de artiesten een redelijk percentage was geweest om het bedrijf van de ondergang te redden, maar dat hem een gevoel van diefstal had gegeven waardoor het geen realiteit werd. Stok: "Tóch is het de enige oplossing als je een bedrijf als het onze niet financieel kapot wil laten gaan. De zaken staan er op het ogenblik in Nederland gewoon zó voor: de artiesten verdienen veel te weinig om er een behoorlijke manager op na te houden."

Het duo, bijgestaan door een secretaresse en ander ondersteunend personeel, had negen maanden lang geprobeerd of men met 10 procent van de gage rond kon komen, wat niet was gelukt. Waarschuwingen waren al eerder geuit door een accountant, waarbij erop werd gewezen dat de onderneming nog steeds zwaar verlies leed. Het idee was op zich goed te noemen. Men bracht bekende en minder bekende artiesten, waarmee men al in contact was via programma's op de VARA-radio, onder in de Maats Pop Studio in Amsterdam. Het was een soort van opleidingsinstituut, waar de artiest een aantal vakken kreeg aangeboden dat hem of haar op het pad van een carrière van nut kon zijn.

Een dure liefhebberij. Herman Stok die een behoorlijke bekendheid genoot met onder meer het televisieprogramma "Top of Flop" en het radioprogramma "Tijd voor Teenagers", werd uiteraard benaderd om te verklaren waarom het niet was gelukt. Tekortschietende financiën bleken de voornaamste reden. Zo stelde hij in een GPD-interview: "We hebben de zaak gesloten. Het had geen enkele zin meer om er mee door te gaan. Ik heb al het geld, dat ik met de onderneming verdiende, in deze zaak gestoken. Dat kan natuurlijk niet langer. Ik ben van mening dat managers het alleen kunnen volhouden als de artiesten meer dan dertig procent van hun gage afstaan. Dat is in Nederland niet mogelijk, omdat die gages veel te laag zijn."

Het lag dus, volgens Stok, niet aan het percentage van de opbrengst dat naar het management schoof, maar aan de lage gages waar de artiesten genoegen mee moesten nemen. Ter onderbouwing gaf Stok gaf vervolgens een financieel plaatje van een veel gevraagde zangeres, die tot twintig keer per maand een optreden had en voor elk optreden 125 gulden vroeg. Het leek een leuk bedrag als je bedenkt dat het 1966 was. Maar zoals Herman Stok het vervolgens ontleedde bleef er niet zoveel over. Immers diende er eerst 20 procent inkomstenbelasting te worden betaald. Hij ging er vanuit dat men 30 procent aan het management kwijt was. Maar van de pakweg 1.200 gulden, die er nog overbleven, dienden vele kosten te worden betaald. Wat te denken van het onderhouden en aanschaffen van een dure garderobe, vele bezoeken aan de kapper en make-up, auto-onderhoud en vervoer? En wanneer het in die tijd om een orkest ging, kwam er per deelnemende persoon nog veel minder in de portemonnee. Stok stelde ook dat er maanden bij waren dat de ondernemers zelf er nog eens ruim 600 gulden bij moesten leggen om het zaakje draaiende te houden en dus werd besloten de dure liefhebberij te sluiten.